Esta foi a primeira canción que aprendín a tocar nas láminas. Non se trataba só de aprender uns compases, que si, senon que tamén que fose algo que tivese certo significado, unha historia.
E nada mellor que a combinación de Mikel Laboa e Bertolt Brecht, un cantautor que axudou a moitos vascos souberan que son vascos, homes de ben, e que tiveran fachenda de selo, cantando as letras dun home cheo de humanidade.
Unha pequena homenaxe ao pobo vasco que, cando aprendin esto, perdera a tres grandes homes en moi pouco tempo: Mikel Laboa, Chillida e Jorge Oteiza
Martxa baten lehen notak
Letra: Bertolt Brecht. (Ausburg 10/02/1898-Berlin 14/08/1956)
Música: Mikel Laboa (Donosti, 15/06/1934 - 1/12/2008)
|
Eguzkiak urtzen du gohian gailurretako elurra uharka da jausten ibarrera geldigaitza den oldarra. Gure baita datza iguzkia iluna eta izotza urratu dezakeen argia utuko duen bihotza. Bihotza bezain bero zabalik besoak eta eskuak gorririki ikus detzagun egia argiz beterik burua. Bakoitzak urraturik berea denon artean geurea etengabe gabiltza zabaltzen gizatasunari bidea. Inork ez inor menpekorik har nor bere buruaren jabe herri guztiok bat eginikan ez gabiltz gerorik gabe. Batek goserikan diraueno ez gara gu asetuko beste bat loturik deino ez gara libre izango |
|
El sol funde en lo alto la nieve de las cimas torrencialmente baja hacia los valles un impulso incesante. En nosotros está el sol el corazón que puede fundir y la luz que puede raspar hielo y oscuridad. Con tanta generosidad como pasión, veamos con claridad toda la verdad. Desbrozando cada uno el suyo, y entre todos el nuestro ampliemos sin interrupción el camino humano. Dueño cada uno de sí mismo, nadie en lugar alguno dominado. Unidos todos los pueblos tendremos nuestro futuro. En tanto haya un solo hambriento no nos saciaremos. Mientras haya un oprimido no nos liberaremos. |
|